„Nie ma nic w umyśle, czego by przedtem nie było w zmysłach.”
(Arystoteles)
Twórcą teorii Integracji Sensorycznej jest A. Jean Ayres, psycholog i terapeuta zajęciowy. Integracja sensoryczna to proces, dzięki któremu mózg otrzymując informacje ze wszystkich zmysłów, segregując, rozpoznając, interpretując i integrując je ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami, odpowiada adekwatną reakcją. Czyli integracja sensoryczna to taka organizacja wrażeń, by mogły być użyte w celowym działaniu. Zmysły dostarczają nam każdego dnia wielu informacji o naszym ciele i otoczeniu wokół nas. W każdej sekundzie nasz układ nerwowy otrzymuje niezliczone ilości informacji sensorycznych (wzrokowych, słuchowych, węchowych, czuciowych- powierzchownych i głębokich oraz równowagi ruchu). Mózg nieustannie organizuje te informacje i zarządza nimi tak, aby mogły być użyte do formowania percepcji, zachowania i uczenia się. W miarę rozwoju, dzięki zdolności organizacji odbieranych wrażeń sensorycznych nabieramy zdolności do skupiania uwagi na doznaniach, do organizacji swojego zachowania i wykonywania czynności życia codziennego. Ten skomplikowany proces, który odbywa się na wielu poziomach układu nerwowego, prowadzi do rozwoju coraz bardziej złożonych zachowań, w tym procesów uczenia się. Kiedy wszystkie systemy sensoryczne i procesy integracyjne przebiegają prawidłowo i kiedy wrażenia są sprawnie organizowane, to rozwój ruchowy, emocjonalny i poznawczy dziecka dokonuje się bez zakłóceń.
Integracja Sensoryczna zakłada interwencję w momencie, kiedy układ nerwowy ze względu na występujące dysfunkcje ma problem z odbieraniem i przetwarzaniem wrażeń, co przejawia się, jako nieumiejętność wykształcenia reakcji adaptacyjnych, które poprawiałyby organizacje pracy mózgu. Celem terapii jest podejmowanie przez dziecko takich aktywności, które produkują u niego wrażenia sensoryczne, prowadzące do wykształcenia właśnie coraz bardziej złożonych reakcji adaptacyjnych.